تحریک های عمیق مغزی در دو ناحیه تاثیرهای مشابهی در کاهش عارضه های حرکتی پارکینسون دارد

در یک مطالعه عمده، پژوهشگران تاثیر تحریک های عمیق مغزی (دی بی اس) در دو منطقه مختلف مغز افراد مبتلا به بیماری پارکینسون را مقایسه کردند. آنها نتیجه گرفتند که برخلاف باور رایج، بیمارانی که در هر یک از آن دو منطقه دی بی اس دریافت کردند فایده های مشابهی در عوارض حرکتی پارکینسونز را تجربه نمودند. نتیجه های این مطالعه در شماره 3 ژوین 2010 «نیو اینگلندژورنال اف مدیسین» به چاپ رسیده است. این جدیدترین گزارش از مطالعه ای است که 300 بیمار را در 13 پایگاه بالینی برای مدت دو سال تحت نظر قرار داده است. … دکتر والتر کوروشتز، معاون رییس مرکز ملی اختلال های عصب شناسانه و سکته مغزی [آمریکا] گفت: «این یافته ها ثابت می کند که دی بی اس وارد شده به این دو ناحیه مغز که بامسیر های کلیدی کنترل حرکتی مرتبط است می تواند تاثیرهای یکسانی بر لرزش، خشکی و دیگر عارضه های بیماری پارکینسونز داشته باشد. پرسش مهم اکنون این می شود که تحریک در هر یک از این دو جایگاه ها چگونه می تواند بر بعضی دیگر عارضه های مهم و غیر حرکتی اثر گذارد و این که چگونه می توان درمان دی بی اس را به بهترین وجه برای هر بیمار مختص نمود.» دشواری های کنترل حرکت مانند لرزش، خشکی، حرکت آهسته و ضعف حفظ تعادل اغلب از اولین و مشکل سازترین عارضه های بیماری پارکینسون به حساب می آید. در مرحله های بعدی، بیماران به سمت بروز مشکل های گوناگون شناختی و حال و هوای روانی پیش می روند که افسردگی، بی تفاوتی، کند ذهنی، گیجی، نارسایی حافظه و بی خوابی را شامل می شود. داروهایی مانند ال-دوپا می تواند در اوایل بیماری عارضه های حرکتی بیماری پارکینسون را تحت کنترل آورد. [این نوع] داروها تعدادی از عارضه های غیر حرکتی پارکینسون را کاهش می دهد، اما سبب تشدید دیگر عارضه ها می شود